مساله فلسطین دردناک تر از این هاست که همه بتوانند تمام ابعاد دردناک آن را بچشند. حتی ساکنان غزه نیز همه ی ابعاد دردناک آن را شاید فهم نکرده باشند.توفیق آنها از این دردِ رشد دهنده، درد آوارگی و پرپر شدن کودکان و جوانان شان است و همین درد هم چقدر بزرگ است. اما درد فلسطین عمیق تر از این هاست.
همه میگوییم که اسراییل غده ی سرطانی است اما درد این غده را همه نمی فهمند، دردش بلندای احساسات تمدن خواهانه را می طلبد. در درد های تمدنی، همان قدر که جنازه ی طفل شیرخوار زیر آوار مانده ای دیوانه ات میکند، درد بقای ظالم نیز وجودت را به آتش می کشد. ظلمی که حقیقتش به اندازه ی جمع آلام همه ی شهدای مظلوم منطقه- ونه فقط فلسطین- دردناک است.
باید حواسمان باشد از وجود اسراییل همان قدر بی تاب شویم که از شهادت کودکان غزه بیتاب شدیم. وگرنه شعار نه به جنگ سر میدهیم تا آتش بسی واقع شود و کودکان فلسطینی ای که در جنگ و علنی کشته می شدند، این بار جلوی چشم ما کشته نشود تا احساساتمان جریحه دار نشود، همین
باید حواسمان باشد که فقط به درد های غریزی بسنده نکنیم و بال بکشیم و درد های انسانیت را نیز درک کنیم که احساس دردهای غریزی که فضیلتی بر انسان نیست
باید حواسمان باشد که فقط با دیدن تصاویری که برایمان عادت نشده درد نکشیم بلکه از شنیدن هر غمی حتی هزاران بار تکراری روحمان از درد فشرده شود و میل قیام کند که درد بخاطر ظلمش درآور است نه بخاطر تازگی حادثه
کسانی که یقه چاک می کنند که علی اصغر حسین ابن علی علیه السلام را با تیر سه شعبه ذبح کرده اند درد بزرگ و مقدسی دارند، کسانی که تحیر امام را در راه خیمه ها تصویر می کنند و می سوزند،آتش مقدسی در سینه دارند، خدا از همه شان قبول کند،اما درد بزرگ کربلا درد ولایت بین امام و امت است.درد بی تفاوتی مومنین است، درد انشقاق مسلمین است، درد تاخیر در برپایی حکومت الله است. و این درد مشاعر دیگری را می طلبد. مشاعری در تراز فهم طرح کلان ائمه حق برای بشر.
چمران، آمریکا را بخاطر کشته شدن انسان ها در لبنان و فلسطین رها نکرد، که در آمریکا هم ظلم فراوان بود و امکان راه اندازی ان.جی .او های مخالف سلاح و نژاد پرستی هم فراهم بود . درد چمران از ریشه ها بود .دردی راهبردی و عمیق.
شیعه ی انگلیسی، همان کسی است که درد کربلا را می گوید اما نه همه ی آن را. حواسمان باشد، ما روضه خوان های امام حسین، بلدیم هم از مظلومیت های انسانی کربلا بگوییم و هم هدف اصلی امام را که درد بزرگتریست از لابلای آن مطلومیت ها نشان دهیم.
در روایت هایمان، مواظب فضای این روزها باشیم که چهره هایی که عادت کردند که هم اش نَه ، نَه کنند(نه به اعدام، نه به جنگ) مساله را به شهادت کودکان تقلیل ندهند.اسرائیل در آتش بس هم شر مطلق است و همان قدر منفور و رفتنی!
