حجت الاسلام عالم‌زاده نوری در جلسه دوم این اردو با عنوان میانبرهای هویتی در صدد هستند میانبری برای آخوند به درد بخور شدن معرفی کنند.ایشان کلام خود را از تصور ما نسبت به دینداری شروع کردند و فرمودند: ما از کودکی یک تصوری از دین داری داشتیم. هر چه جلو آمدیم تصویر دین داری در ذهنمان تکمیل شد.
مثلا فهمیدیم مسواک زدن هم از دین داری است.
بعدا فهمیدیم علم آموزی هم دین داری است.
جلوتر آمدیم و جهاد را هم جزو دینداری فهمیدیم.
جلوتر آمدیم و فهمیدیم که تمام حرکات و سکنات ما در طول شبانه روز جزو دین داری است.
معاونت تهذیب حوزه‌های علمیه با اشاره به اینکه تا اینجای مسیر عده زیادی همراه هستند ولی توده مردم از اینجا به بعدش را کمتر شنیده اند.
در بسیاری از مسائل دینی که ما اطلاع پیدا کرده‌ایم، مکلف فرد است. اما مسائلی وجود دارد که مخاطبش جمع و جامعه و امت است.
دین نیامده برای اینکه به ما تنهایی آدم خوبی بشویم.
غایت دین حق، این است: هو الذی ارسل رسوله بالهدی ودین الحق لیظهره علی الدین کله و یکون الدین کله لله. این دینداری یک پارچه، دینداری کل جهان است.
این کاری نیست که از توان افراد بربیاید. توان جمعی نیاز دارد.
ایشان با این توسعه در معنای دینداری عبودیت جمعی را ازتوان آحاد افراد خارج دانستند و با یک مثال اینگونه ادامه دادند:
یک ماشین که در چاله ای افتاده، یک نفر نمیتواند آن را خارج کند. نیاز به توان جمعی دارد.
آن جایی که عبودیت جمعی است، اگر انجام نشد معصیت جمعی است. سعادت و شقاوتشان هم جمعی است.
خداوند گاه امتی را عذاب میکند.
گاه امتی را لعن میکنیم لعن الله امه…
اراده‌های فردی ما هر چه قدر که پاک هم باشد، یک قطره است. باید جمع شود و تبدیل به سیل شود.
خداوند عبودیت جمعی را میخواهد… پس نماز و روزه و… چیست؟ اینها همه مقدمه است برای آن است،آماده سازیست. غرض، عبودیت جمعی است.
وقتی امام فرمود اسرائیل باید از بین برود، یعنی خدا از ما این را میخواهد. بعضی میگفتند مگر از ما برمی‌آید؟
امام میفرمود هر کس یک سطل آب بریزد. این تکلیف فردی نیست. مکلفش امت است. جمع است. این آن توان جمعی است. باید این توان را فعال کرد.
ایشان با اشاره به دین تقلیل یافته در ذهن بسیاری از افراد اینگونه فرمودند: آن نادانی که از ایران رفت و میگوید من اینجا هم دنیایم آباد است هم آخرتم. اینجا نمازم را میخوانم و روضه سیدالشهدا هم شرکت میکنم، این نادان نمیداند که تمام سرمایه‌هایش را تخصصش را، علمش را، عمرش را در اختیار طاغوت گذاشته، دل خوش است به نماز خواندن.
ابوموسی به طاغوت کمک کرد و دلخوش بود به نمازش. دینداری انجام یک کار بزرگ است. کار فردی نیست. نماز خواندن به تنهایی دینداری نیست.
لب معارف شیعه عبارت است از ولایت. ولایت یعنی اتصال و ارتباط. ولایت یعنی حرکت و عبودیت جمعی یرای یک سجده بزرگ جمعی.
برای تمرین دادن ما، همین اعمال فردی را هم گفته‌اند بیایید جماعت بخوانید. پشت سر یک امامی هم بایستید.
اتصال ما انسان ها، به اتصال اراده‌هاست. اتصال بدن‌ها اتصال انسان‌ها نیست. اتصال اجسام است. انسان که جسم نیست.
اتصال اراده‌های انسانی به تبعیت از ولی‌ست. باید اراده فردی خودمان را فانی در اراده ولی و تبعیت از او بکنیم.
بزرگترین کاری که ما باید بکنیم، اصلاح تمام عالم است. و یکون الدین کله لله. خداوند خواسته این را. توانش را نداریم؟ باید به دست بیاوریم. تنهایی نمیشود؟ خب باید امت بشویم.
حجت الاسلام عالم زاده نوری مظاهر دینداری را در عصر حاضر شمردند: بزرگترین مظهر دینداری در زمان ما، انقلاب امام بزرگوار بود.از بزرگترین سجده‌های تاریخ بود.
مظهر دیگرش، دفاع مقدس بود. یک سجده بزرگ بود.
ما هم باید این دینداری را مشق کنیم. صحبت سر مستحب نیست. واجب است. کجا باید مشق کنیم؟ اولینش در محیط خانواده‌است.
محیط بعدی در محیط دوستی است. پدید آوردن یک تشکل با اراده بزرگ تر.
