ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه: ﺣﺠﺖ اﻻﺳﻼم ﺳﯿﺪ ﺟﻮاد ﺣﺴﯿﻨﻲ
ﺣﻀﺮت ﺻﺎدق «ع» ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: «اﻟﻌﻤﻞ اﻟﺨﺎﻟﺺ اﻟﺬی ﻻ ﺗﺮﻳﺪ ان ﻳﺤﻤﺪک ﻋﻠﯿﻪ اﺣﺪ اﻻ ﷲ ﻋﺰ و ﺟﻞ »(۱)
(ﻋﻤﻞ ﺧﺎﻟﺺ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﻮاھﻲ ﺟﺰ ﺧﺪای ﻋﺰﻳﺰ و ﺟﻠﯿﻞ ﮐﺴﻲ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ آن، ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺗﻤﺠﯿﺪ ﮐﻨﺪ).
ﺣﮑﺎﻳﺖ ذﻳﻞ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دھﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﺼﺪاق زﻳﺒﺎی اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﻮد:
ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮﺣﻮم ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس از ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻮاﻋﻈﯿﻦ ﺷﯿﺮازی – ﻣﺆﻟﻒ ﺷﺐ ھﺎی ﭘﯿﺸﺎور – ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: « در اﻳﺎﻣﻲ ﮐﻪ ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ اﻟﺠﻨﺎن ﺗﺎزه ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، روزی در
ﺳﺮداب ﺳﺎﻣﺮا آن را در دﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل زﻳﺎرت ﺑﻮدم. دﻳﺪم ﺷﯿﺨﻲ ﺑﺎ ﻗﺒﺎی ﮐﺮﺑﺎس و ﻋﻤﺎﻣﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ذﮐﺮ اﺳﺖ. ﺷﯿﺦ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب از ﮐﯿﺴﺖ؟
ﮔﻔﺘﻢ: از ﻣﺤﺪث ﻗﻤﻲ آﻗﺎی ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس اﺳﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدن از آن، ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻗﺪر ھﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺪارد، ﺑﻲ ﺧﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ! ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎ! ﺑﺮﺧﯿﺰ و از
اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮو! ﮐﺴﻲ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، دﺳﺖ زد ﺑﻪ ﭘﮫﻠﻮﻳﻢ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺆدب ﺑﺎش! اﻳﺸﺎن ﺧﻮد ﻣﺤﺪث ﻗﻤﻲ، آﻗﺎی ﺣﺎج ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس ھﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﻓﻮراً ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﺑﺎ آن ﻣﺮﺣﻮم روﺑﻮﺳﻲ
ﮐﺮدم و ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﺧﻢ ﺷﺪم ﮐﻪ دﺳﺖ اﻳﺸﺎن را ﺑﺒﻮﺳﻢ، او ﺧﻢ ﺷﺪ دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺳﯿﺪ ھﺴﺘﯿﺪ».(۲)
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﺪ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺧﻼص اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺪح و ﺗﻤﺠﯿﺪ از دﻳﮕﺮان ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﺳﺖ، ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس ﻳﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ھﺎی اﻏﺮاق آﻣﯿﺰ ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻠﻄﺎن اﻟﻮاﻋﻈﯿﻦ را ﺑﮕﯿﺮد و ﻳﺎ
ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﻣﻘﺪار ﻣﺪح و ﺗﻤﺠﯿﺪ از ﺧﻮد و ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺑﺸﻨﻮد. ﻟﺬا ﺑﺪون ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺧﻮد، ﺧﻮاﺳﺘﻪ آن ﺗﻌﺎرﻳﻒ را رد ﮐﻨﺪ. اﻣﺎم ﺻﺎدق «ع» ﻓﺮﻣﻮد: « ﻻ ﻳﺼﯿﺮ اﻟﻌﺒﺪ ﻋﺒﺪا ﺧﺎﻟﺼﺎً Ϳ ﺣﺘﻲ ﻳﺼﺒﺮ
اﻟﻤﺪح و اﻟﺬم ﻋﻨﺪه ﺳﻮاء» (۳) (آدﻣﻲ ﺑﻨﺪه ﺧﺎﻟﺺ ﺧﺪا ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﻧﮑﻮھﺶ در ﻧﺰد او ﻳﮑﺴﺎن ﺑﺸﻮد».
در ھﺮ ﺣﺎل، اﻳﻦ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻧﺸﺎن دھﻨﺪه اﺧﻼص ﺑﺎﻻی ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس اﺳﺖ. ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺟﮫﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ اﻟﺠﻨﺎن در ﺟﻨﺎن و ﻗﻠﺐ ھﺎی ﻣﺮدم ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮده اﺳﺖ. ﻣﺎ ده ھﺎ ﮐﺘﺎب ﺟﺎﻣﻊ درﺑﺎره
دﻋﺎ دارﻳﻢ اﻣﺎ ھﯿﭻ ﮐﺘﺎب دﻋﺎﻳﻲ در ﮐﻨﺎر ﻗﺮآن و ﺻﺤﯿﻔﻪ ﺳﺠﺎدﻳﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻘﺎﺗﯿﺢ ﺟﺎ ﺑﺎز ﻧﮑﺮده و ﺟﺎوداﻧﻪ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺟﮫﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﯿﻨﻲ در ﭘﺎﺳﺦ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﻣﻲ
ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ: « اﺳﻼم ﻓﺮدا، دﻳﮕﺮ اﺳﻼم ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ؛ اﺳﻼم ﻗﺮآن ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ دﻋﺎ و ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻧﺪارﻳﻢ» ﻣﻲ ﻓﺮﻣﻮد: « ھﻤﯿﻦ ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ اﻟﺠﻨﺎن، ھﻤﯿﻦ ﮐﺘﺎب ھﺎی ادﻋﯿﻪ
ھﺴﺘﻨﺪ، اﻳﻨﮫﺎ ﮐﻤﮏ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ در اﻳﻨﮑﻪ اﻧﺴﺎن را آدم ﮐﻨﺪ».(۴)
ﺑﺮای ﻣﺎﻧﺪﮔﺎری اﻳﻦ ﻧﻤﺎد ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪا و اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺧﻼص ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس ﻻزم اﺳﺖ از دﺳﺘﮑﺎری و ﺗﻐﯿﯿﺮ و ﺗﻠﺨﯿﺺ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺷﺮﻳﻒ ﺟﺪاً ﺧﻮدداری ﺷﻮد، ﭼﺮا ﮐﻪ آن ﻣﺮﺣﻮم ھﺮﮔﺰ راﺿﻲ ﺑﻪ
اﻳﻦ ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ. ﺧﻮد ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ: « ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﮔﻨﮫﮑﺎر روﺳﯿﺎه ﻋﺒﺎس ﻗﻤﻲ «ﻋﻔﻲ ﷲ ﻋﻨﻪ» ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ ﺑﻌﻮن ﷲ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ اﻟﺠﻨﺎن را ﺗﺄﻟﯿﻒ ﻧﻤﻮدم و در اﻗﻄﺎر ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺸﺖ
ﺑﻪ ﺧﺎطﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﻪ در طﺒﻊ دوﻳﻢ آن، ﺑﺮ آن زﻳﺎد ﮐﻨﻢ دﻋﺎی وداﻋﻲ ﺑﺮای ﻣﺎه رﻣﻀﺎن و ﺧﻄﺒﻪ روز ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ و… ﻟﮑﻦ دﻳﺪم ھﺮﮔﺎه اﻳﻦ ﮐﺎر را ﮐﻨﻢ ﻓﺘﺢ ﺑﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﺮای ﺗﺼﺮف در ﮐﺘﺎب
ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ و ﺑﺴﺎ ﺷﻮد ﺑﻌﻀﻲ از ﻓﻀﻮﻻن ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ در آن ﮐﺘﺎب ﺑﻌﻀﻲ از ادﻋﯿﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﯿﻔﺰاﻳﻨﺪ ﻳﺎ از آن ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ اﻟﺠﻨﺎن در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم رواج دھﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ در ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ اﻟﺠﻨﺎن
ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻻﺟﺮم ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺣﺎل ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ و اﻳﻦ ھﺸﺖ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﻪ آن ﻧﻤﻮدم و ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﮫﺎر و ﻧﻔﺮﻳﻦ رﺳﻮل ﺧﻮد و اﺋﻤﻪ
اطﮫﺎر «ع» واﮔﺬار و ﺣﻮاﻟﻪ ﻧﻤﻮدم ﮐﺴﻲ ﮐﻪ در ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﺗﺼﺮف ﮐﻨﺪ».(۵)
ﺑﮕﺬارﻳﻢ و ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﻋﻄﺮ و ﺑﻮی ﻣﻔﺎﻳﺘﺢ، ھﻤﺎم ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﯿﺦ ﻋﺒﺎس ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﮫﺮ ﺗﺄﻳﯿﺪ زده در ﺧﺎﻧﻪ ھﺎ و ﺑﺮ دل ھﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﻘﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاھﺪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ
ﻗﺼﻪ از زﺑﺎن ﺧﻮد ﺷﯿﺦ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد.
ظﮫﻮر ﻣﺸﮏ در آھﻮ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ اﺧﻼص
ﺷﯿﺦ ﺷﺮف اﻟﺪﻳﻦ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ در ﺑﺎب اﺧﻼص ﮔﻮﻳﺪ: ﮐﺴﻲ در ﻋﻤﻞ اﺧﻼص ﺑﻮرزد ﺑﺮای ﺧﺪا، آﺛﺎرش ﺑﺮ ﺧﻮد و ﻧﺴﻠﺶ ﺗﺎ روز ﻗﯿﺎﻣﺖ ظﺎھﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد. ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه وﻗﺘﻲ ﺣﻀﺮت آدم
«ع» در زﻣﯿﻦ ﻓﺮود آﻣﺪ، وﺣﻮش ﺑﯿﺎﺑﺎن ھﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮ او ﺳﻼم ﻣﻲ ﮐﺮدﻧﺪ، و او ﻧﯿﺰ ﻣﻨﺎﺳﺐ ھﺮ ﮔﺮوه ﺑﺮای آﻧﺎن دﻋﺎ ﻣﻲ ﮐﺮد. ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﮔﺮوھﻲ از آھﻮان آﻣﺪﻧﺪ. ﺣﻀﺮت آدم دﺳﺖ ﺑﺮ
ﭘﺸﺖ آﻧﮫﺎ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮای آﻧﮫﺎ دﻋﺎ ﮐﺮد ﭘﺲ ﻣﺸﮏ در ﻧﺎف آﻧﮫﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ. وﻗﺘﻲ ﻏﺰاﻻن دﻳﮕﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ را ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﺮدﻧﺪ از آﻧﮫﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ [اﻳﻦ ﺑﻮی ﺧﻮش] از ﮐﺠﺎ آﻣﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ آدم ﺻﻔﻲ
ﷲ را زﻳﺎرت ﮐﺮدﻳﻢ، او ﻧﯿﺰ دﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﺎ ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﻖ ﻣﺎ دﻋﺎ ﮐﺮد. ﭘﺲ ﻣﺎﺑﻘﻲ ﻧﯿﺰ ﻧﺰد آدم ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ، ﺣﻀﺮت آدم دﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ آﻧﮫﺎ ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﻖ آﻧﮫﺎ دﻋﺎ ﮐﺮد وﻟﻲ ﻣﺸﮏ ﺑﺮای
آﻧﮫﺎ ظﺎھﺮ ﻧﺸﺪ. ﭘﺲ ﻧﺰد آھﻮان آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدﻳﻢ و آﻧﭽﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﻣﺎ ﻧﺸﺪ.
«ﻓﻘﺎﻟﻮا اﻧﺘﻢ ﮐﺎن ﻋﻤﻠﮑﻢ ﻟﺘﻨﺎﻟﻮا ﮐﻤﺎﻧﺎل اﺧﻮاﻧﮑﻢ و اوﻟﺌﮏ ﮐﺎن ﻋﻤﻠﮫﻢ ﷲ ﻣﻦ ﻏﯿﺮ ﺷﻲء ﻓﻈﮫﺮ ذﻟﮏ ﻓﻲ ﻧﺴﻠﮫﻢ و ﻋﻘﺒﮫﻢ اﻟﻲ ﻳﻮم اﻟﻘﯿﺎﻣﻪ؛ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻠﺘﺎن (زﻳﺎرت و ﺳﻼﻣﺘﺎن) ﺑﺮای
رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺘﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد (ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﺸﮏ دار ﺷﺪن ﺑﻪ زﻳﺎرت آدم «ع» رﻓﺘﯿﺪ) وﻟﻲ ﺑﺮادران ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻠﺸﺎن (ﺧﺎﻟﺺ) ﺑﺮای ﺧﺪا ﺑﻮد ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﻳﮕﺮ. ﻟﺬا آن ﺑﻮی ﺧﻮش (در ﺧﻮد آﻧﺎن) و ﻧﺴﻠﺸﺎن ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷﺪ.»
