محمدحسین شیدایی
چند وقتی بود که گوشتشان تمام شده بود. دکتر گفته بود برای جبران رشد بچه باید ماهیچه بگیرید و شیره گوشتش را بدهید بچه بخورد. برای همین راه قصابی را در پیش گرفت. قبلش حساب کارتش را چک کرد، تا مثل دفعه قبل مایه مضحکه صندوقدار نشود؛ صد و بیست و دو هزار و پانصد و چهل و دو تومان و سه ریال. وارد قصابی یا همان فروشگاه بزرگ گوشت شد. سری به قیمتها زد: گوسفندی بدون دنبه بیست و هفت هزار تومن؛ گوسفندی با دنبه بیست و پنج هزار و پانصد تومن؛ ماهیچه بیست و نه هزار و پانصد تومن.
رویش نمی شد بگوید یک کیلو گوشت بدهید. آخر همه داشتند کیلو، کیلو می خریدند؛ کسر شأنش می شد.
نوبتش شد. آرام به قصاب گفت: «یه سردست جوون کوچیک می خوام.»
قصاب به احترام ریشش رفت و یک سر دست جوان کوچکِ کوچک آورد، گذاشت روی ترازو و گفت: «نود و دو تومن! حاجی باید دعام کنی! خیلی گوشت خوبیه. …»
همین طور که قصاب محترم از گوشت تعریف می کرد، او به فکر سی هزار تومن باقیمانده حسابش بود که تا آخر ماه باید با آن سر کند.
دیگر تعریفهای قصاب تمام شده بود، گفت: «حاجی! خوردش کنم؟»
کمی این پا و آن پا کرد و گفت: «نه!»
قصاب مات نگاهش می کرد.
قصاب گفت: «حاجی! این بهترین گوشت منه. بره بره است…»
گفت: «نمی تونم، اگه می شه کمتر!»
*
توی صف صندوق بود.
اولی گفت: «پدرمون رو در آوردن. به کی بگیم نمی خوایم تو دهن آمریکا بزنیم.»
دومی گفت: «کردها به خاطر گرون شدن دلار، گوسفندهاشون رو بردن عراق می فروشن»
سومی گفت: «اینا حرفه، اگه بخوان یه شبه درستش می کنن.»
صندوقدار به اولی گفت: «سیصد و هشتاد و هفت تومن!»
چهارمی گفت: «دست یه مافیا تو کاره می خواد دولت رو بزنه»
پنجمی گفت: «ای آقا! مافیا کدومه؟ خود حضرات اصلا نمی دونن گوشت کیلویی چند هست؟»
این حرفها را می زدند و هر از گاهی هم زیر چشمی او را می پاییدند که عکس العملش را ببینند تا وارد بحثش کنند.
ششمی گفت: «زن و بچه که این حرفا حالیشون نیست، نمیشه گشنشون گذاشت»
هفتمی گفت: «حالا باز خوبه یارانه رو می دن، و الا نون هم گیر یه عده نمی اومد.»
او آرام بود. به یاد جمله بیوه روستایی افتاد؛ وقتی که همسرش از باب دلجویی، همین حرف را زده بود و او در جواب گفته بود: «خانوم جان! امروز، فردا، داستان همین یارانه ها هم تموم میشه، اما مهم نیست. مهم اینه که ما سی ساله روی پای خودمون وایسادیم.»
